„Wesołe kumoszki z Windsoru” to komedia, a przy tym jedyne dzieło dramatyczne Williama Szekspira osadzone dokładnie w czasie i miejscu, w którym żył jego autor. Najważniejszy wątek sztuki dotyczy szlachetnie urodzonego Johna Falstaffa, światowca i podrywacza, który po przybyciu na prowincję postanawia zauroczyć i uwieść równocześnie dwie zamężne mieszczki. Nie wie jednak, że obie są przyjaciółkami, które szybko rozszyfrowują jego zamiary i przechodzą do kontrakcji. Postanawiają zemścić się na nim, robiąc mu serię żartów. Zdaniem literaturoznawców, oprócz wielkiej siły komicznej, to mistrzowski portret obyczajowości epoki.

Nie ma tekstu Szekspira, w którym byłoby tak wiele komicznych typów i to nie tylko wśród tzw. głównych postaci: Pani Chybcik, Abraham Mizerek, Piotr Tuman no i absolutni tip–top, czyli walijski ksiądz Hugo Evans i francuski doktor Caisu. W doskonałym, bo błyskotliwym i szalenie dowcipnym tłumaczeniu Stanisława Barańczaka ich kwestie brzmią fenomenalnie.

- Robimy inscenizację kostiumową, nieco stylizowaną. Jednak opowieści o „skokach w bok” są ponadczasowe, uniwersalne, a przez to także zwyczajnie współczesne. Również poprzez sprawy, emocje, interesy i namiętności, którymi żyją bohaterowie tej komedii - chcemy oddać klimat i obyczaj prowincji zamieszkałej przez typy i typki, na którą zjeżdża „gość ze stolicy” i machina rusza jak po eksplozji meteorytu – mówi reżyser spektaklu Jacek Głomb.

„Wesołe kumoszki z Windsoru”
William Szekspir
przekład - Stanisław Barańczak
reżyseria - Jacek Głomb
scenografia - Małgorzata Bulanda
muzyka - Bartosz Straburzyński
ruch sceniczny - Witold Jurewicz
asyst. reżysera - Beata Chorążykiewicz (jkd)